لوله تراشه بدون کاف

لوله تراشه بدون کاف در سایز مختلف

لوله تراشه بدون کاف (Endotracheal Tube Uncuff) استریل، یکبارمصرف و جنس آن از پلی وینیل کلرید شفاف بایک علامت رادیواپاک است. لوله تراشه بدون کاف و کافدار از پلاستیک پی وی سی شفاف و بی خطر تولید شده است و برای کاربردهای اورال و نازال استفاده می شود. گذاشتن لوله تراشه بدون کاف (ETT) در حفره گلویی بدن، یک روش معمول احیا و بیهوشی عمومی است.

عمق لوله گذاری تراشه باید پس از لوله گذاری و در حین جراحی مناسب باشد، زیرا بد شکلی در قرارگیری لوله تراشه می تواند منجر به عوارض جدی شود. قرار دادن خیلی عمیق لوله ممکن است باعث تحریک کارینا شود، و لوله گذاری اندوبروانشیال ناشناخته نیز ممکن است منجر به تهویه ریه، هیپوکسمی و آتلکتازی ریه غیر تهویه شود. از طرف دیگر، اگر لوله تراشه خیلی کم عمق قرار گیرد گرفتگی لوله روی تارهای صوتی ممکن است منجر به آسیب تارهای صوتی شود.

مشخصات و کاربرد لوله تراشه بدون کاف

با قرار دادن صحیح لوله تراشه بدون کاف باید فاصله کافی (۲ – ۵ سانتیمتر) بین نوک لوله و انتهای آن و فاصله کافی (۱.۵ – ۲.۵ سانتیمتر) بین حاشیه پروگزیمال کاف تا تارهای صوتی رعایت شود. بیشتر لوله تراشه ها برای بزرگسالان دارای دو علامت راهنمای درج سیاه در ۲ و ۴ سانتی متر بالاتر از کاف یا یک علامت در ۲ – ۳ سانتیمتر بالای کاف هستند.

تراز شدن علائم با تارهای صوتی به قرار گرفتن لوله تراشه در عمق صحیح کمک می کند. با این حال، این روش به تجسم تارهای صوتی با لارنگوسکوپ متکی است. زبان بزرگ، دندان های برجسته، گردن کوتاه یا خون و ترشحات ممکن است عمل قرارگیری لوله تراشه در گلو را دشوار کند. برای جایگذاری راحت لوله تراشه، از گاید لوله تراشه استفاده می شود.

این گاید ها در اندازه های مختلف و متناسب با اندازه های لوله تراشه ها، تولید شده و مورد استفاده قرار می گیرند. ممکن است حلق بیمار دچار عفونت و یا التهاب شده باشد و عمل جایگذاری لوله تراشه را دشوار کند. در چنین مواقعی مجددا از گاید لوله تراشه استفاده می شود که به جایگذاری راحت تر لوله تراشه و وارد کردن آن در گلوی بیمار کمک می کند.

روش جاگذاری لوله تراشه بدون کاف

در حین لوله گذاری، یک پزشک معمولا بالای سر تخت می ایستد و به سمت پاهای بیمار نگاه می کند و بیمار صاف دراز کشیده است. موقعیت یابی بسته به تنظیمات و اینکه آیا این روش با یک بزرگسال یا کودک انجام می شود متفاوت خواهد بود. در کودکان اغلب از رانش فک استفاده می شود. لوله تراشه با کمک یک لارنگوسکوپ روشن (یک لارنگوسکوپ تصویری مخصوصا برای افرادی که چاق هستند یا اگر بیمار با آسیب مشکوک به ستون فقرات گردنی بی حرکت باشد) از طریق دهان بعد از بیرون آوردن زبان وارد می شود (در برخی موارد از راه بینی). سپس دامنه با دقت بین تارهای صوتی به پایین کشیده می شود و در نای تحتانی قرار می گیرد.

وقتی تصور می شود که لوله تراشه در محل مناسبی قرار دارد، پزشک به گوش ریه ها و بالای شکم بیمار گوش خواهد داد تا مطمئن شود که لوله تراشه به طور ناخواسته به مری وارد نشده است. علائم دیگری که نشان می دهد لوله در موقعیت مناسب قرار دارد ممکن است دیدن حرکت قفسه سینه همراه با تهویه و مه آلودگی در لوله باشد. وقتی پزشک به طور منطقی از قرار گرفتن لوله در محل مطمئن شود، کاف آن را باد می کند تا لوله از جای خود خارج نشود. (در نوزادان ممکن است نیازی به بالون نباشد). سپس لوله به صورت بیمار چسبانده می شود.

ویژگی های لوله تراشه بدون کاف

• در سایزبندی های متفاوت
• قابل دسترس و استفاده آسان
• استریل و بسته بندی مناسب
• قابلیت کاربرد در دهان و بینی