نخ های جراحی

نخ های جراحی یا بخیه

نخ‌های جراحی استریل هستند و برای ترمیم بریدگی‌ها یا پارگی پوست یا بافت استفاده می‌شوند. آنها همچنین برای بستن برش های جراحی استفاده می شوند. برخی از زخم ها (ناشی از ضربه یا جراحی) به جای بخیه با منگنه های فلزی بسته می شوند.

نخ جراحی ممکن است برای بستن زخم های سطحی یا زخم های عمیق استفاده شود. برای بستن زخم عمیق، پزشک ممکن است نیاز داشته باشد که دو لبه را لایه به لایه به هم بدوزد و مقداری بخیه در زیر سطح پوست باقی بگذارد.

نخ‌های جراحی که گاهی به آن‌‌ها سوچر (suture) نیز گفته می‌شود، موادی هستند که برای بستن زخم‌ها پس از جراحی یا جراحت‌هایی که در اثر آسیب دیدگی به وجود آمده‌اند، استفاده می‌شوند. این نخ‌ها در انواع مختلف و با ویژگی‌های متنوعی وجود دارند و بر اساس موارد استفاده و نوع زخم انتخاب می‌شوند.

اکثر نخ‌های جراحی به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند:

1. قابل جذب (Resorbable): این نوع نخ‌ ها پس از مدتی توسط بدن جذب می‌شوند و نیازی به برداشتن آن‌ها نیست. معمولا برای زخم‌های داخلی که نمی‌توانند پس از جراحی باز شوند، استفاده می‌شود. مواد تشکیل دهنده این نخ‌ها اغلب پروتئین‌ها و پلیمرهای خاصی هستند که به آرامی توسط مکانیسم‌های بالینی بدن حل شده و از بین رفته‌ و توسط بدن جذب می‌شوند.

2. غیرقابل جذب (Non-resorbable): این دسته از نخ‌ها برای بستن زخم‌هایی استفاده می‌شود که نیاز به قدرت و دوام بیشتری دارند و بدن نمی‌تواند آن‌ها را جذب کند. پس از بهبودی زخم، این نخ‌ها باید به صورت دستی برداشته شوند. مواد آن‌ها معمولا نایلون، پلی‌پروپیلن، یا فولاد ضد زنگ است.

ویژگی‌هایی که هنگام انتخاب در نظر گرفته می‌شود

در هر عمل جراحی، انتخاب نوع نخ می‌تواند بر پروسه بهبودی و نتیجه کلی عمل تاثیر گذاشته و همچنین می‌تواند تعیین کننده باشد در اینکه آیا نیاز به برداشتن نخ‌ها پس از بهبودی است یا نه. پزشکان جراح با توجه به تجربه و دانش خود، بهترین نوع نخ را برای هر جراحی انتخاب می‌کنند.

• قطر نخ: باید مناسب با نوع بافت و اندازه زخم انتخاب شود.
• خاصیت کشسانی: توانایی نخ در مقاومت در برابر کشش و بازگشت به حالت اولیه.
• جنس نخ: تاثیر مستقیم بر روند بهبودی و میزان واکنش التهابی.
• پوشش نخ: برخی نخ‌ها با موادی مانند سیلیکون یا واکس پوشانده می‌شوند تا عبور آن‌ها از بافت راحت‌تر شود.
• نوع سوزن: انتخاب سوزن مناسب که باید متناسب با نوع جراحی و بافت مد نظر جراح باشد.

مشخصات نخ های جراحی

نخ جراحی دارای سوزن فولادی ضد زنگ با روکش های مختلف از جمله سیلیکونی است که برای ارائه حداکثر استحکام و کارایی طراحی شده است و عمل بخیه زدن را بسیار آسان می کند. استحکام کششی عالی و از مواد با کیفیت بالا ساخته شده اند که در برابر خمش مکرر مقاومت و یکپارچگی گره را بهینه می کنند. نخ ها این امکان را به کاربران تازه کار می دهند تا از تمرین بخیه زدن بیشتر لذت ببرد. استریل و آماده استفاده استفاده هستند و در صورت نگهداری در شرایط توصیه شده برای مدت طولانی نگهداری می شوند.

انواع نخ جراحی

خواص و مواد مورد استفاده برای بخیه ها ممکن است قابل جذب یا غیر قابل جذب باشند. با اندازه های مختلف؛ ساخته شده از رشته های تک رشته ای، چند رشته ای، پیچ خورده یا بافته. ویژگی های تعداد زیادی از مواد بخیه مصنوعی همراه با خواص بخیه ضروری مانند استحکام کششی، استحکام گره، کشش، واکنش بافت و تجزیه پذیری زیستی شرح داده شده است. ماهیت مرتبط خصوصیات فیزیکی و مکانیکی ضروری، جابجایی، بیولوژیکی و تجزیه زیستی مورد تاکید قرار گرفته است. استفاده از رنگ ها و پوشش ها برای بهبود شناسایی و خواص بخیه نیز پوشش داده شده است.

نخ های جراحی قابل جذب

بخیه های قابل جذب استحکام کششی خود را تا زمانی که در طول فرآیند التیام لازم باشد حفظ می کنند. به موازات افزایش قدرت بافت، آنها توسط متابولیسم بافت (تجزیه آنزیمی پروتئولیتیک) تجزیه می شوند تا زمانی که کاملا حل شوند. بخیه های قابل جذب برای زخم های داخلی ایده آل هستند، مانند آنهایی که بعد از زایمان ایجاد می شوند.

نخ های جراحی غیر قابل جذب

بخیه های غیرقابل جذب برای همیشه در جای خود باقی می مانند تا زمانی که برداشته نشوند. در جراحی عمومی و احشایی هنوز برای بستن پوست استفاده می شود. فرض بر این است که نتیجه زیبایی برتر و پاسخ ایمنی پایین تر است. در هر صورت، آنها ارزان تر و راحت تر حذف می شوند. بیشتر مبتنی بر شواهد، استفاده از بخیه های غیرقابل جذب در مناطق آناتومیکی بسیار پویا است. ترمیم فتق (کشاله ران، اسکار، فتق هیاتال) یک نمونه کلاسیک است.

فوائد و مزایای بخیه

بخیه زدن (Suturing) یک روش رایج و موثر در پزشکی برای بستن زخم‌ها یا برش‌های جراحی است. این روش مزایای زیادی دارد که به بهبود سریع‌تر و کاهش عوارض ناشی از زخم کمک می‌کند. در ادامه به فوائد و مزایای بخیه اشاره می‌شود:

۱. تسریع بهبودی زخم

بخیه زدن لبه‌های زخم را به هم نزدیک می‌کند و فضای خالی بین بافت‌ها را کاهش می‌دهد. این کار باعث می‌شود زخم سریع‌تر بهبود یابد.

۲. کاهش خطر عفونت

با بستن زخم، احتمال ورود باکتری‌ها و عوامل عفونی به داخل زخم کاهش می‌یابد. این موضوع به ویژه در زخم‌های عمیق یا باز بسیار مهم است.

۳. کاهش خونریزی

بخیه زدن به بستن رگ‌های خونی آسیب‌دیده کمک می‌کند و خونریزی را کنترل می‌کند.

۴. بهبود ظاهر نهایی زخم

بخیه زدن صحیح باعث می‌شود جای زخم کم‌تر مشخص شود و ظاهر بهتری داشته باشد. این موضوع به ویژه در جراحی‌های زیبایی یا زخم‌های صورت بسیار مهم است.

۵. کاهش درد

با بستن زخم، اعصاب آسیب‌دیده کمتر در معرض هوا و تحریک قرار می‌گیرند، که این موضوع به کاهش درد کمک می‌کند.

۶. پیشگیری از باز شدن زخم

بخیه زدن از باز شدن مجدد زخم جلوگیری می‌کند، به ویژه در نواحی که تحت فشار یا حرکت زیاد هستند (مانند مفاصل).

۷. انعطاف‌پذیری در انتخاب روش

انواع مختلف بخیه (قابل جذب، غیرقابل جذب، بخیه‌های ظریف یا قوی) وجود دارد که بسته به نوع زخم و محل آن می‌توان بهترین روش را انتخاب کرد.

۸. کاهش زمان بستری در بیمارستان

در موارد جراحی، بخیه زدن صحیح باعث می‌شود بیمار سریع‌تر بهبود یابد و زمان کم‌تری در بیمارستان بماند.

۹. جلوگیری از ایجاد اسکار (جای زخم) بزرگ

بخیه زدن صحیح و به موقع از ایجاد اسکارهای بزرگ و ناخوشایند جلوگیری می‌کند.

۱۰. قابلیت استفاده در انواع زخم‌ها

بخیه زدن برای انواع زخم‌ها، از زخم‌های کوچک و سطحی تا زخم‌های عمیق و جراحی‌های بزرگ، قابل استفاده است.

۱۱. کنترل بهتر روی روند بهبودی

با بخیه زدن، پزشک می‌تواند روند بهبودی زخم را بهتر کنترل کند و در صورت نیاز اقدامات لازم را انجام دهد.

۱۲. کاهش هزینه‌های درمان

با بهبود سریع‌تر زخم و کاهش خطر عفونت، هزینه‌های درمانی نیز کاهش می‌یابد.

نکته مهم

بخیه زدن باید توسط پزشک یا فرد آموزش‌دیده انجام شود تا از عوارض احتمالی مانند عفونت، باز شدن زخم یا ایجاد اسکار ناخوشایند جلوگیری شود. همچنین، مراقبت‌های پس از بخیه زدن (مانند تمیز نگه داشتن زخم و تعویض پانسمان) بسیار مهم هستند.

در کل، بخیه زدن یک روش ایمن و موثر برای بهبود زخم‌ها و کاهش عوارض ناشی از آن‌ها است.